Chwila odpoczynku w poniedziałkowy wieczór

Odpoczynek jest czymś, na co każdy zasługuje po ciężkiej pracy. Szczególnie potrzebny jest dzisiaj, w poniedziałek - dzień w którym każdy woli zostać w domu. Po weekendzie, a przede wszystkim po niedzieli, wszyscy mamy problem z porannym wstawaniem. Czy to do pracy, czy do szkoły, każdy jednak wolałby zostać dłużej w swoim łóżku. Nie trudno znaleźć kogoś, kto nie chce wracać do szarej codzienności. Dlatego dedykuję na dzisiaj utwór Poranek kompozycji Edvarda Griega. Norweg jest autorem muzyki do słynnego dramatu Peer Grynt, z którego pochodzi właśnie to dzieło. Chciałbym, aby każdy mógł zaznać relaksu w swoim zabieganym życiu.

Kopiec Kościuszki w Krakowie

Usypany w 1823 roku kopiec poświęcony pamięci Tadeusza Kościuszki jest ważną pamiątką narodową. Stanowi świadectwo patriotyzmu Polaków oraz jest hołdem dla walczącego w imię ojczyzny. Górujący nad Zwierzyńcem pomnik jest widoczny z wielu miejsc w Krakowie. Do Kopca Kościuszki dotrzeć można przepiękną, otoczoną starymi drzewami Aleją Waszyngtona. Jest to także popularne miejsce na spacer i jogging. Wejście na szczyt jest płatne, jednak w cenie biletu wliczone jest także zwiedzanie wystaw. Bardzo ciekawą jest wystawa figur woskowych, gdzie zobaczyć można sylwetki najsłynniejszych Polaków. Oprócz Tadeusza Kościuszki ujrzeć można Jerzego Waszyngtona, Kazimierza Pułaskiego czy generała Józefa Dąbrowskiego. Obok osób związanych z polityką znajdują się tutaj też polscy pisarze, a w nich Adam Mickiewicz oraz Henryk Sienkiewicz. Zobaczyć także można innych wielkich artystów - Jana Matejko i Fryderyka Chopina. Nie mogło też zabraknąć papieża Polaka Jana Pawła II. Wszystkie postacie zaprezentowane są w miejscach odpowiednich dla ich dziedzin. 

Uroczyste otwarcie Kopca miało miejsce dnia 25 października 1823 roku. Od tego czasu wskutek ulewnych opadów ziemia kilkakrotnie się osuwała. Jak możemy wyczytać na jednej z tablic pamiątkowych Kopiec został usypany z ziemi z pobojowisk w Ameryce na dowód i wspomnienie Tadeusza Kościuszki w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych w 150 rocznicę jej ogłoszenia dnia 4 lipca 1926 roku.

Po prawo Fort Kościuszko, wzniesiony w latach 1850-1856 w formie cytadeli otaczającej kopiec. Jest największym dziełem obronnym twierdzy Kraków.

Na szczyt kopca prowadzą wybrukowane dróżki oplatające wokół całą górę. Nie są zbyt strome, jednak nie ma barierek których można się podtrzymywać. Wejście na szczyt zapewnia niesamowite widoki Krakowa oraz jego okolic.

Usytuowany na szycie Kopca głaz pamiątkowy. 

Na podeście widnieje napis: "Kopiec Kościuszki usypany w 1823 roku przez społeczeństwo polskie."

Panorama z Kopca Kościuszki. Widok na Wschodnią część Krakowa.

Nad Wisłą w Krakowie

W niedzielne południe wybrałem się na spacer po Bulwarze Czerwieńskim. Słoneczna pogoda, ciepłe powietrze i brak chmur na niebie aż zachęcały do wyjścia z domu. Po takim spacerze wraca chęć do życia. Spotkałem wielu, którzy podobnie jak ja upajali się cudowną pogodą i zbliżającą się wiosną. Trawa widocznie się zieleni, rosną już pierwsze kwiaty, a na krzewach zauważyć można początki pąków.

Pierwsze oznaki wiosny już są. Bezchmurne niebo pełne słońca. Do tego brak zimna. Na taki dzień czeka się całą zimę.

Rezerwat Przyrody Niebieskie Źródła

Niebieskie Źródła to rezerwat przyrody nieożywionej o wyjątkowych walorach krajobrazowych w skali europejskiej. Położony jest na obrzeżach Tomaszowa Mazowieckiego (województwo łódzkie), po jego południowo-wschodniej stronie, w dolinie rzeki Pilicy. Rezerwat obejmuje wywierzyska krasowe, które są jednym z najciekawszych zjawisk krasowych w Europie. Główny kompleks wodonośny stanowią spękane wapienie jurajskie, z których wytryskująca woda przybiera niebiesko-błękitno-zieloną barwę.

Wyjątkowa barwa wody Niebieskich Źródeł jest zjawiskiem o charakterze optycznym. Czysta woda z wapiennych źródeł pochłania promienie czerwone, przepuszcza zaś odbite od dna fale niebieskie i zielone, które można obserwować. Barwa wody zależy od pory dnia oraz pogody. Rezerwat to nie tylko wywierzyska krasowe, ale także awifauna i flora.

Mapa Rezerwatu Przyrody Niebieskie Źródła

źródło: http://www.skansenpilicy.pl/zrodla/mapa.jpg

Widok na Wyspę Kacząt oraz na pływające wzdłuż niej kaczki. Ptaki wydają się być niezainteresowane światem człowieka. Dzięki temu to miejsce ma wyjątkowy charakter.

W Rezerwacie spotkać można ptaki wodne, w tym kaczki, łabędzie. Las olchowy otaczający to miejsce stanowi naturalną ostoję tych dzikich ptaków.

Panująca tutaj cisza i spokój wprowadza w stan odprężenia. Spacer po ścieżkach w Niebieskich Źródłach pomaga odnaleźć harmonię. Naturalne, niezniszczone przez człowieka tereny wodne wraz z ich fauną i florą - właśnie to można tutaj znaleźć.

W Rezerwacie znajduje się ścieżka dydaktyczna. Na każdym jej przystanku ustawiona jest tablica informacyjna, z której można dowiedzieć się w jaki sposób działają źródła. Dzięki temu odwiedzając Niebieskie Źródła, można nie tylko je podziwiać, ale również zrozumieć zachodzące tutaj zjawiska. Przez takie podejście odwiedzając Rezerwat można mówić o geoturystyce.

Na tablicach wyjaśnione są terminy geologiczne.

Rezerwat Przyrody Niebieskie Źródła to wyjątkowy obiekt geoturystyczny w skali Europejskiej, warty odwiedzenia. Obiekt znajduje się na polskiej liście Geosites. Jego opis w języku angielskim znajduje się pod tym linkiem: http://www.iop.krakow.pl/geosites/home/single/171.

Ołtarz Wita Stwosza w Bazylice Mariackiej

Ołtarz Wita Stwosza, nazywany również Ołtarzem Mariackim, jest arcydziełem rzeźby gotyckiej. Od wieków budzi zachwyt. Ufundowany przez mieszkańców Krakowa został wykonany w latach 1477-1489 w drewnie dębowym oraz lipowym. Szafa główna ma 11 metrów wysokości i 13 metrów szerokości. Pierwotnie szafa główna miała wysokość 22 metrów. Ołtarz Wita Stwosza sięgał do samego sklepienia, lecz szkodniki żywiące się drewnem uszkodziły konstrukcję. W latach 60' XIX wieku restauratorzy zmienili to zwieńczenie. Do dnia dzisiejszego nie zachowały się żadne dokumenty mogące przedstawiać pierwotny wygląd Ołtarza. Poświęcony jest czci Maryi Panny. Jest największym ołtarzem tego typu w Europie. Podstawę Ołtarza stanowi predella z drzewem genealogicznym Chrystusa i Maryi. Szafę nastawną zdobią cztery skrzydła, z których dwa (zewnętrzne) są nieruchome.

Otwarty Ołtarz Wita Stwosza.

źródło: http://www.mariacki.com/images/galeria-oltarz/pc025412.jpg

Ołtarz jest dziełem teologicznie złożonym. W scenie głównej przedstawione jest Zaśnięcie Matki Bożej w otoczeniu Apostołów oraz Jej Wniebowzięcie i Koronacja w asyście św. Wojciecha i św. Stanisława.. Na bocznych skrzydłach ukazane są sceny z życia Pana Jezusa i Maryi, które układają się w ciąg bolesnych i radosnych tajemnic różańcowych. Po zamknięciu skrzydeł szafy ukazuje się dwanaście scen Boleści Maryi.

Wielka Msza h-moll

W październiku 2013 roku odbyła się trasa koncertowa Collegium vocale oraz Collegium instrumentale Bochum wieloosobowego chóru i orkiestry Uniwersytetu Ruhry w Bochum. Na terenie Polski zagrali 4 koncerty. Mnie osobiście udało się być na jednym, w Krakowie. Dowiedziałem się o nim od koleżanki i z chęcią wybraliśmy się razem na Wielką Mszę h-moll autorstwa Jana Sebastiana Bacha. Dzieło niemieckiego kompozytora zostało zaprezentowane 25 października w kościele Piotra i Pawła, pod batutą Hansa Jaskulskyego. Na darmowy koncert przyszło wiele osób, wśród których przeważali ludzie dorośli w średnim wieku. Byli też turyści, którzy skorzystali z niepowtarzalnej okazji wysłuchania wielkiego muzycznego dzieła na żywo. Dało się też zauważyć paru studentów, w tym mnie. Części solowe wykonywali utalentowane sopranistka i mezzosopranistka oraz tenor i inny solista. Z otrzymanych książeczek każdy mógł wyczytać, iż są to dobrze wykształceni muzycy śpiewający w filharmoniach w całej Europie. Dzięki widocznemu tekstowi można było śledzić przebieg mszy. Łaciński tekst podany został wraz z tłumaczeniem na język niemiecki i polski. Po każdej części mszy wykonawcy byli nagradzani gromkimi brawami, a na koniec owacji nie było końca. Półtora godzinne dzieło w zadowalającym wykonaniu na pewno zaspokoiło potrzeby kulturalne wielu przybyłych.

Kościół św Piotra i Pawła, widok z Placu Marii Magdaleny.

Muzeum Wsi Kieleckiej wehikułem czasu

Park Etnograficzny w Tokarni, w gminie Chęciny (woj. świętokrzyskie), jest miejscem w którym na kilkudziesięciu hektarach zobaczyć można zabytki budownictwa wiejskiego i małomiasteczkowego Kielecczyzny. Oryginalne budowle wraz z wyposażeniem zostały przywiezione z różnych stron województwa świętokrzyskiego. Skansen zajmuje się prezentowaniem ich w otoczeniu zbliżonym do pierwotnego i w naturalnych zespołach fragmentów wsi. Znaczna większość budynków jest otwarta, dlatego możliwe jest zwiedzanie także wnętrz. Zwiedzając warto zwrócić uwagę na konstrukcje zabytków oraz na sposób jak kiedyś budowano. Ze względu na charakter tego miejsca organizowane są tutaj różne imprezy tematyczne (Święto Chleba, Świętokrzyski Jarmark Agroturystyczny), zloty i warsztaty. Umieszczam tylko kilka zdjęć, aby post nie był przepełniony treścią, ale też aby zachęcić czytelników do odwiedzenia tego miejsca.

Cały park dzieli się na 6 sektorów. 

Pierwszym z nich jest Zespół Budownictwa Małomiasteczkowego. Znajdują się tutaj drewniane domy, sklepik, apteka, a także kościół.

Kościół szpitalny z Rogowa. Obok niego stoją dzwonnica oraz plebania.

Wejście oraz wnętrze domu żydowskiego krawca.

Następnym sektorem jest Sektor Budownictwo Wyżynnego. W tym miejscu znajduje się zabudowa wiejska; chałupy, zagrody, stodoły, kuźnia.

Jedna z chałup, widok od wnętrza zagrody.

Na końcu sektora ustawione są dwa wiatraki. Na zdjęciu wiatrak z Grzymałkowa.

Kolejnym punktem w Parku jest Zespół Budownictwo Dworsko-Folwarcznego. Oprócz dworu ze zdjęcia poniżej znaleźć tutaj można spichlerze, a w nich ciekawe wystawy ze sprzętami codziennego użytku. Bardzo ciekawą jest ekspozycja powozów, karoc i linijek.

Przed wejściem do dworu trzeba nałożyć na buty przygotowane dla zwiedzających kapcie.

Oto jedno z pomieszczeń we dworze. 

Sprzęty na jednej z wystaw.

Dalej przechodzi się do Sektora Budownictwa Świętokrzyskiego, który w składzie przypomina poprzednie zespoły; znajdują się tutaj drewniane zagrody, chałupy, a także kapliczki.

Ostatni Zespół Budownictwa Terenów Nadwiślanych zawiera młyny, a także chałupy i stodołę.

Pola uprawne oddzielające sektory wiejskie.

 

Wiatrak z Grzmucina, który jako jedyny jest dostępny do zwiedzania.

Po kilkugodzinnej wędrówce byłem pod prawdziwym wrażeniem. Park Etnograficzny w Tokarni jest świetnym miejscem prezentującym jak mieszkali nasi przodkowie w życiu codziennym. Ukoronowaniem mojego zwiedzania był staropolski żurek w karczmie. Jak smakował? Był pyszny! Jedynie kiełbasa pływająca w zupie przypominała wiejskiej, bardziej była jakby z supermarketu.
Park Etnograficzny w Tokarni jest miejscem wartym odwiedzenia. To idealne miejsce dla całej rodziny. Ilość samochodów na parkingu świadczy o zainteresowaniu skansenem i o tym, jak chętnie Park jest odwiedzany.

Godziny otwarcia, cennik, mapę dojazdu i inne informacje znaleźć można na oficjalnej stronie.

Wiosna w Krakowie w środku zimy

Pogoda wcale nie wskazywała dzisiaj na drugą niedzielę lutego. Świecące słońce i kilka stopni na plusie przypominało raczej wiosnę niż środek zimy. Jedynie leżący gdzieniegdzie śnieg przypominał o obecnej porze roku. Piękna pogoda zachęciła mieszkańców Krakowa do wyjścia na zewnątrz. Krakowianie zostawili w domach rękawiczki z szalikami i znów zapełnili Stary Rynek, Planty oraz Bulwar Wiślany, gdzie z obecności ludzi mogły skorzystać wodne ptaki. Łabędzie, kaczki, rybitwy i oczywiście gołębie zostały hojnie dokarmione. Nie jest to jednak dobra wiadomość. Niezjedzone pieczywo gnije w wodzie i zanieczyszcza Wisłę.

Ciepłe promienie twarzy muskały przyjemnie twarz. Powietrze nie wydawało się być ciężkie - było przyjemne, chociaż nie było w nim czuć jeszcze powiewu wiosny. Aż nie chciało się wracać do domu.

Łabędzie czekające na gest ze strony człowieka.

Nagrodą za dokarmianie był piękny widok. Dwa łabędzie zbliżyły się do siebie i wygięły swoje szyje w kształt serca.
Aż chce się żyć!

Dąb Bartek - największe drzewo w Polsce

Dąb Bartek rośnie w woj. świętokrzyskim, na północ od Kielc. Jest uznawany za jedno z najstarszych drzew w kraju (liczy około 700 lat). Dąb podtrzymywany jest licznymi podporami. Zaskakuje swoim rozmiarem i grubością pnia. Jego obwód to niespełna 10 metrów. Od 1954 roku jest pomnikiem przyrody. Jego stan jest ciężki i warto odwiedzić dąb jak najwcześniej, póki drzewo jeszcze jest całe. Poniżej prezentuję zdjęcia Bartka z trzech stron.

W 1978 pień drzewa został wypełniony żywicą i zakryty kawałkami kory.

Bobry w otulinie Świętokrzyskiego Parku Narodowego

Ostatnie Święta Bożego Narodzenia miałem przyjemność spędzić nieopodal Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Ten malowniczy teren chroniony jest ze względu na swoje walory przyrodnicze. Wybierając się na spacer mogłem osobiście podziwiać piękno krajobrazu. Drugiego dnia Świąt udało mi się zawędrować w okolice miejscowości Dębno, gdzie ku mojemu zaskoczeniu natrafiłem na siedlisko bobrów.

źródło: http://www.swietokrzyskipn.org.pl/o_parku/mapa/

Bobry swoją działalność prowadzą wzdłuż małej rzeki, na kilkusetmetrowej przestrzeni.

Zapora zbudowana przez bobry doprowadziła do spiętrzenia wody po jednej stronie.

Punkt widokowy na tereny zamieszkiwane przez bobry. 

Zapewne są pod kontrolą pracowników parku.

Jedna z tam.

Drzewa powalone przez bobry.

Kolejne przykłady działalności bobrów.

Następna tama zbudowana przez bobry, oddalona o kilkadziesiąt metrów od poprzedniej.

Niestety, nie udało mi się zaobserwować żadnego bobra i nie jestem w stanie powiedzieć ile ich w tym miejscu występuje. Zapewne poczuły moją obecność i schowały się w swoich norach. Niedaleko stoi parę domów mieszkalnych, jednak nie przeszkadza to wspomnianym zwierzętom w zamieszkiwaniu tego terenu.